سیستم های پایگاه داده ها

سیستم های پایگاه داده ها

وجود معایب متعدد  در سیستم های فایل باعث شد  که این سیستم ها با سیستم های پایگاه داده ها  جایگزین شوند. در سیستم های پایگاه داده ها برخلاف  سیستم های فایل، کلیه داده ها به صورت  یکپارچه  و تنها در یک محل ذخیره می شوند و کلیه کاربران می توانند به صورت اشتراکی  و همزمان از این  داده ها استفاده کنند. در سیستم های پایگاه داده ها، برخلاف  سیستم های فایل  هیچ  یک از کاربران به صورت مستقیم  به داده ها دسترسی ندارند بلکه  درخواست های خود را در قالب  یک  دستور  سطح بالا  به یک نرم افزار از پیش ساخته به نام نرم رافزار مدیریت  پایگاه داده ها یا DBMS تحویل می دهند. در واقع، DBMS نقش واسط و مترجم میان کاربران ( یا برنامه های کاربردی آن ها) و پایگاه داده ها ( شامل داده های مورد نیاز کاربران و فراداده ها) را بازی می کند و  بسیاری از وظایفی را که در سیستم های فایل بر عهده کاربران بود، خود به تنهایی  به دوش می کشد.
 در سیستم های پایگاه داده ها، نیای به نوشتن صدها خط کد برای تهییه  یک گزارش ساده و یا دستکاری داده ها نیست. کابر و  یا برنامه کاربردی  کخ توسط برنامه نویس  نوشته شده است ( مانند سیستم حسابداری، سیستم حقوق و دستمزد، سیستم  ثبت نام دانشگاه و ...) به منزله  یک رئیس که  دستورات سطح  بالا صادر می کند و علاقه ای به اطلاع  از حوه ی اجرا  این دستورات  ندارد عمل می کند. DBMS، هر دستور سطح  بالای کاربر یا برنامه کاربردی را  به کدهای پیچیده  لازم  تبدیل کرده، این کدهای پیچیده  را روی پایگاه  داده ها اعمال کرده،  نتیجه دریافتی را به  فرمتی قابل فهم  برای کاربر  یا برنامه کاربردی وی تبدیل  کرد و در اختیار وی  قرار می دهد. به  عنوان مثال فرض کنید کاربری بخواهد نام دانشجویان ممتاز  را به دست آورد. کاربر می تواند  دستور خود را مستقیما  به DBMS بدهد  یا از  قسمتی از برنامه آموزش  دانشگاه که توسط  برنامه نویس و به  همین منظور  نوشته شده است استفاده کند.